Waarom helderheid lef vraagt.

We zijn de hele dag door aan het communiceren. En tegelijk zeggen we vaak niet wat we écht bedoelen. Of we durven niet te vragen wat we eigenlijk niet begrijpen.

Waarom? Omdat het spannend is. Omdat we denken dat het raar is om iets nog een keer te vragen. Of omdat we bang zijn dat we dom overkomen, te direct zijn, of iemand tegen de borst stuiten.

Maar juist in die spanning zit de crux: helderheid vraagt lef.

Een medewerker zegt “ja” tegen een taak, maar denkt intussen: ik weet eigenlijk niet hoe ik dit moet aanpakken. Toch vraagt hij niets — want wat als dat zwak overkomt?

Een leidinggevende zegt: “Je krijgt alle ruimte.” Maar in haar hoofd heeft ze wel degelijk verwachtingen. Alleen ze spreekt ze niet uit — want dat klinkt misschien controlerend. Het gevolg: verwarring en afstand. Of iemand wil feedback geven aan een collega, maar slikt het in. Straks denkt die ander dat het kritiek is. Dus blijft het stil. En gaat de irritatie groeien.

We denken vaak dat duidelijkheid vanzelf ontstaat, zolang we het maar goed bedoelen. Maar zo werkt het niet. Duidelijkheid vraagt woorden. Aandacht. En moed.

Wat als we vaker zouden zeggen: “Ik merk dat ik dit spannend vind, maar ik wil het toch uitspreken…”
“Ik begrijp het niet helemaal — wil je het nog eens uitleggen?”
“Ik heb het idee dat jij iets anders bedoelt dan ik. Klopt dat?”

Het zijn kleine zinnen. Maar ze openen ruimte. Ze doorbreken de ruis. En ze bouwen aan vertrouwen.

Echt communiceren is durven checken. En durven zeggen wat je écht bedoelt.

Zonder theater. Zonder spel. Gewoon, als mens.