Serie: Geen perks, maar purpose

 “Oh… alweer?”

Het is één van de meest giftige reacties op een ziekmelding. En toch: we horen ‘m vaker dan we willen toegeven. Er zit veel in die paar woorden: Twijfel. Oordeel. Ongeduld.

En vooral: een gebrek aan vertrouwen.

Schuld en ziekte — een ongemakkelijke mix

Veel mensen voelen zich schuldig als ze zich ziekmelden. Niet per se omdat ze hun werk niet aankunnen, maar omdat ze weten (of vrezen) dat het ongemakkelijk ligt. Ze melden zich ziek met excuses, nuance, verklaringen. “Ik ben ziek, maar ik werk morgen wel weer hoor!”
Of: “Ik ben ziek, maar ik kan wel even inbellen als het moet?”

Alsof je pas echt ziek mag zijn als je niet meer op je benen kunt staan.

De reflex van controle

Organisaties zeggen vaak dat ze begripvol zijn, maar de systemen zijn vaak gericht op controle.

Denk aan:

• Registratiesystemen met tijdslijnen en terugkomschema’s
• Managers die vooral focussen op de kosten van verzuim
• Collega’s die zuchten als je wéér afwezig bent

We vergeten soms dat ziek zijn geen keuze is. En herstel geen rechte lijn.

Vertrouwen is geen luxe — het is de basis

Wil je een gezonde organisatie, dan is vertrouwen essentieel. Ook — en juist — als iemand uitvalt. Dat betekent:

✅ Afwezigheid normaliseren
✅ Geen schuldtaal gebruiken
✅ Tijd en ruimte geven voor herstel
✅ Niet checken of iemand “echt” ziek is

Vertrouwen betekent: Ik zie jou, ook als je er even niet bent.

Leiderschap in afwezigheid

Als leider heb je hierin een voorbeeldrol. Niet door het perfecte verzuimbeleid uit te rollen, maar door menselijkheid te tonen. Door te vragen: Wat heb je nodig? En niet meteen: Wanneer ben je terug?

 Verzuim is geen zwakte. Het is een kans om te laten zien wie je als organisatie écht bent.

Tot slot

Ziekmelden zonder schuldgevoel is niet radicaal. Het is normaal. Of in elk geval: dat zou het moeten zijn. Als werk écht mensgericht wil zijn, hoort daar ook ruimte voor herstel bij. Zonder oordeel. Zonder druk. En zonder bijgedachten.